Diferencia entre revisiones de «Joan Margarit»

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Contenido eliminado Contenido añadido
TOMAS RUIZ (discusión · contribs.)
m Revertidos los cambios de TOMAS RUIZ (disc.) a la última edición de 80.34.156.250
Línea 78: Línea 78:
* [http://www.barrilybarral.com/catalogo/nuevas-cartas-a-un-joven-poeta/ ''Nuevas cartas a jóvenes poetas'' de Joan Margarit]
* [http://www.barrilybarral.com/catalogo/nuevas-cartas-a-un-joven-poeta/ ''Nuevas cartas a jóvenes poetas'' de Joan Margarit]
* [http://www.uoc.edu/lletra/especials/folch/margarit.htm L'ombra de l'altre mar]
* [http://www.uoc.edu/lletra/especials/folch/margarit.htm L'ombra de l'altre mar]
*[http://elsurcodeltiempo.blogspot.com/search/label/Joan%20Margarit/ Joan Margarit en el blog elsurcodeltiempo.blogspot.com]


== Referencias ==
== Referencias ==

Revisión del 06:58 26 sep 2009

El poeta Joan Margarit en Barcelona.

Joan Margarit i Consarnau (Sanahuja, Lérida, 11 de mayo de 1938) es poeta, arquitecto y catedrático español jubilado de la Universidad Politécnica de Cataluña en la Escuela Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona.

Biografía

Joan Margarit nació en Sanaüja, en la comarca de la Segarra, durante la Guerra Civil Española cuando el frente de Aragón ya estaba cerca de aquellas tierras, hijo de Joan Margarit i Serradell, arquitecto, de Barcelona, y Trinitat Consarnau i Sabaté, maestra, de La Ametlla de Mar.

Sus padres se casaron en julio de 1936 en Barcelona, pero la Guerra Civil les obligó a retirarse a Sanaüja, a casa de la abuela paterna, donde nació el poeta.

Acabada la guerra y hasta 1948, la familia cambió varias veces de domicilio: Rubí, Figueras y Gerona. De retorno a Barcelona, la familia vivió delante del Turó Parc y Joan Margarit estudió bachillerato en el Instituto Ausiàs March que entonces estaba en la calle de Muntaner.

En 1954 la familia se trasladó a las islas Canarias y, desde 1956, Margarit pasa los cursos académicos en Barcelona para estudiar arquitectura, en el Colegio Mayor Sant Jordi, donde residirá hasta 1961. En 1962 conoce a Mariona Ribalta con quien se casó al año siguiente, y con la que ha tenido tres hijas, Mònica, Anna y Joana, y un hijo, Carles.

Margarit se había dado a conocer como poeta en castellano en 1963 y en 1965. Después de un largo paréntesis de diez años, escribió “Crónica”, publicado por su amigo Joaquim Marco, director de la colección “Ocnos”, de Barral Editores. A partir de 1980, inició su obra poética en catalán.

Desde 1975, Margarit y su familia viven en Sant Just Desvern, donde también tiene el estudio de arquitectura que comparte con Carles Buxadé, amigo y socio, desde 1980. Desde 1968, Margarit es catedrático, jubilado actualmente, de Cálculo de estructuras de la Escuela Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona.[1]

Se define como poeta bilingüe en castellano y catalán.Por otro lado, desdeña las corrientes poéticas y considera que, fuera de la poesía, el hombre se encuentra a la intemperie, valorando al poeta como "el ser más realista, el mas pragmático, porque bebe de la realidad. Lo que no es pragmático es la economía".[1]

En 1987, con motivo del milenario de Sant Just Desvern, el Orfeó Enric Morera estrenó su Cantata de Sant Just

Premios

En octubre de 2008, recibió el Premio Nacional de Poesía por Casa de Misericordia.[1]

Obra

Arquitectura

Libros de ensayo

  • Nuevas cartas a un joven poeta. Barril & Barral, 2009.

Libros de poesía

  • Crónica. Barcelona: Barral Editores. Col. Ocnos. 1975.
  • Predicación para un bárbaro. Barcelona: Editorial Prometeo. 1979.
  • L'ombra de l'altre mar. Barcelona: Edicions 62, 1981.
  • Vell malentès. Valencia: Eliseu Climent/3i4, 1981.
  • El passat i la joia. Vic: Eumo, 1982.
  • Cants d'Hekatònim de Tifundis. Barcelona: La Gaia Ciència, 1982.
  • Raquel: la fosca melangia de Robinson Crusoe. Barcelona: Edicions 62, 1983.
  • L'ordre del temps. Barcelona: Edicions 62, 1985.
  • Mar d'hivern. Barcelona: Proa, 1986.
  • Cantata de Sant Just. Alicante: Institut d'Estudis Juan Gil-Albert, 1987.
  • La dona del navegant. Barcelona: La Magrana, 1987.
  • Llum de plua. Barcelona: Península, 1987.
  • Poema per a un fris. Barcelona: Escola d'Arquitectes de Barcelona, 1987.
  • Edat roja. Barcelona: Columna, 1990.
  • Els motius del llop. Barcelona: Columna, 1993.
  • Aiguaforts. Barcelona: Columna, 1995.
  • Remolcadors entre la boira. Argentona: L'Aixernador, 1995.
  • Estació de França. Madrid: Hiperión, 1999.
  • Poesía amorosa completa (1980-2000). Barcelona: Proa, 2001.
  • Joana. Barcelona: Proa, 2002.
  • El primer frío. Poesía 1975-1995. Madrid: Visor, 2004.
  • Cálculo de estructuras. Madrid: Visor, 2005. Traducción castellana.
  • Arquitecturas de la memoria. Ediciones Cátedra, 2006. Edición castellana.
  • Casa de misericordia. Madrid: Visor, 2007. Edición bilingüe castellano-catalán.
  • Barcelona amor final. Barcelona: Proa, 2007.
  • Misteriosamente feliz. Madrid: Visor, 2009.

Obra poética traducida

  • Al inglés:
Tugs in the fog , versiones de Anna Crowe (Bloodaxe Books, 2006)
  • Al ruso:
Llums dels instants (Universidad de San Petersburg, 2003)
  • Al hebreo:
Mai no m’he tingut per grec, versiones de Shlomo Avayou (Keshev Publishing House, Tel Aviv, 2004)

Enlaces

Referencias

  1. a b c Joan Margarit gana el premio Nacional de Poesía, El País, 7 de octubre de 2008.